رادار سیستمی بر پایه‌ی استفاده از امواج الکترو مغناطیس برای ردیابی اشیا متحرک و ساکن مثل هواپیماها و کشتی‌ها است. رادار کی اختراع شد؟ مقاله زیر را بخوانید تا بیابید.
رادار، کلمه‌ای که امروز رایج شده، از حروف اول تشخیص و فاصله یابی رادیویی گرفته شده است؛ سیستمی است که بر پایه‌ی امواج الکترو مغناطیس است و برای تشخیص ارتفاع، جهت و برد اشیا متحرک و ساکن به کار می‌رود. آن هم چنین می‌تواند برای تشخیص سرعت اشیا متحرک مثل هواپیما، کشتی‌ها و وسایل نقلیه موتوری به کار رود.
آقای روبرت واتسون – وات با خلق اولین سیستم عملی رادار معروف شد. در اوایل 1935 او سیستمی پیشنهاد کرد که می‌توانست هواپیما را با استفاده از تکنولوژی رادیو تشخیص دهد و محل یابی کند. در بیست و ششم ماه فوریه سال 1935، او به طور موفقیت آمیز انعکاس امواج رادیو از هواپیما را نشان داد. او حق ثبت اختراع را در دوم ماه آوریل سال 1935 به دست آورد.
در کار او بر روی الکترو مغناطیس، ماکسول وجود امواج رادیویی را پیش بینی کرده بود. در اواخر قرن نوزدهم، هنریش هرتز ثابت کرد که اشیای فلزی امواج رادیویی را انعکاس می‌دهند. کریستین هولس مایر برای اولین بار در تاریخ، کاربرد امواج الکترو مغناطیس را برای تشخیص اشیای فلزی دور نشان داد. او وسیله‌ای برای تشخیص اشیای فلزی اختراع کرد و آن را در سال 1904 با تشخیص حضور یک کشتی در مه نشان داد.
در سال 1917، نیکولا تسلا، یک مهندس مکانیکی/ الکتریکی و مخترع، اصول مربوط به فرکانس و سطح قدرت را برای واحدهای ابتدایی رادار عنوان کرد. قبل از جنگ جهانی دوم، تلاش‌های محققان آمریکایی، آلمانی، فرانسوی و انگلیسی و هم چنین پیشرفت‌هایی توسط روس‌ها منجر به خلق رادار پیشرفته شد.
در سال 1934 امیل گراردئو، مهندس فرانسوی، حق ثبت اختراع را به خاطر کار بر روی سیستم رادار دو جانبه به دست آورد. دکتر روبرت م. پیج از آمریکا نیز در همان سال بر روی اولین رادار تک پالسی کار می‌کرد. در حدود همان سال، تلاش‌های جمعی پی. کی. اوشچکوف، مهندس نظامی روسیه و موسسه الکترو فیزیک لنینگراد منجر به خلق راپید، وسیله‌ای که قادر به تشخیص هواپیما در برد سه کیلومتر بود، شد.
زولتان بای، فیزیک دان مجارستانی، نمونه‌ی کاری رادار را در سال 1936 خلق کرد. انگلیسی‌ها اولین کسانی بودند که از سیستم رادار برای اهداف دفاعی استفاده کردند.
تکنولوژی رادار به طور گسترده برای کنترل ترافیک هوایی و جهت یابی استفاده می‌شود. آن کاربردهایی در سیستم‌های ردیابی فضایی یافته است. آن هم چنین برای حسگرهای آب و هوا و تحقیقات بیولوژیکی مفید است. سیستم‌های رادار با ظاهر پیچیده ریشه‌های خود را در اصول تئوری الکترو مغناطیس یافته‌اند. شگفت انگیز نیست؟